- мурыкташ
- Г. мыры́кташ -ем1. понуд. от мураш.2. шуметь, звенеть, бренчать, греметь чем-л. Йыҥгырым мурыкташ звенеть звонком.□ Василий Александрович, шинчырым мурыктен, изи капкам почо. С. Чавайн. Василий Александрович, гремя цепями, открыл калитку. Орина, ведражым мурыктен, ончыкыла ошкыльо. «Мар. ӱдыр.». Орина, бренча вёдрами, зашагала вперёд.3. перен. разг. ударить, стукнуть, хлопнуть, шлёпнуть кого-л. Шӱ ргӧ гыч мурыкташ ударить по лицу.□ – Ворым от кучо гын, пытарат! Тоям налын, туп воктенже мурыкташ кӱ леш, – кумшыжо урмыжеш. «У вий». – Если вора не поймать, погубят! Взяв палку, надо стукнуть по спине, – басит третий.4. Г. перен. ускакать, убежать. Ялжы веле кагакын кайы – мырыктыш. Пятки только засверкали – побежал.◊ Нерым мурыкташ шмыгать носом, храпеть. (Япык) тулуп кӧ ргыштыжӧ шокшештынат, нерым веле мурыкта. А. Юзыкайн. Япык согрелся в своём тулупе, лишь храп издаёт.
Марийско-русский язык (Марла-рушла мутер). 2009.